Het is zover:
De rugzak is gepakt. Broodjes en drinken staan klaar. Uit mijn schoenen heb ik de moed geklopt en als een sjaal om mijn hals gedrapeerd. Het staat me beter daar. Mijn jas laat ik aan de kapstok hangen. Ik hoef me niet te beschermen tegen de kou. Vanaf nu wordt het alleen maar warmer.
Deze plek is niet het startpunt van mijn reis. Vanaf het moment dat mijn scheepje crashte op deze planeet zijn er al vele (on)verharde wegen, kruispunten en koerswijzigingen geweest. En nu sta ik hier. Op de drempel van mijn wachthuisje.
Een zachte klop.
Ik pak mijn rugzak en open de deur.
Hallo, lief hart. Daar ben je dan.
Hoe vaak heb ik het mezelf niet afgevraagd: Waarom? Waarvoor? Waartoe? De wereld, deze wereld, in al haar krankzinnigheid, in al haar schoonheid. Die bol met al haar hartstocht, al haar passie. Al die ellende, al dat geweld. Ik snap het niet. Ik snap het wel.
Waarom? Waarvoor? Waartoe?
Of, zoals de Japanners zeggen, Ikigai. Ieders eigen antwoord op die universele vragen. Voor sommige mensen betekent het dat ze chefkok worden bij een plaatselijke restaurant. Anderen worden leraar of vrijwilliger in een hospice. Sommige mensen zijn geboren wetenschappers en vinden daar betekenis in. Het kan allemaal, als het jouw hart maar heeft. Wat zinvol is, weet jij alleen.
Soms (lees: vaak) is er een zoektocht voor nodig om jouw persoonlijke Ikigai te vinden. Dat geldt in ieder geval voor mij. Ik ben al even onderweg en weet inmiddels: mijn hart loopt niet over gebaande paden. Maar het geeft wel duidelijk de richting aan.
Zoveel kinderen passen niet in het systeem. Ze zijn ánders, zeggen de mensen, zeggen de diagnoses, zeggen de regels. En anders, dat is lastig. We moeten tenslotte vooral een beetje normáál doen met z’n allen.
Maar wat als die norm je niet past? Omdat je hoogbegaafd bent. Hooggevoelig. Wanneer je niet zo ‘standaard’ bent, kan het behoorlijk moeilijk zijn in deze maatschappij. Onbegrepen. Alleen.
Deze week ben ik gestart met een opleiding om deze kinderen een plek te gaan bieden. Een plek van herkenning, van groei, van eigenheid. Een plek om zichzelf te zijn.
Hallo, lief hart. Daar ben je dan.
Ik volg je, want jij klopt.
Wordt vervolgd, ongetwijfeld. Wil je op de hoogte blijven van mijn blogs op Vrije Woorden? Dan kun je deze pagina het best volgen via Facebook. Vind ik leuk!