Het verhaal achter de contactadvertentie!

“Ik heb altijd gewerkt”, zegt ze. Ze frunnikt een pluisje van haar bordeauxrode trui. “Mijn vader was arts, moet u weten. Mijn grootvader trouwens ook.” Ze glimlacht flauwtjes. “En uw moeder?” Even haalt ze haar neus op, kort. De man tegenover haar merkt het niet. “Mijn moeder was medisch secretaresse”, antwoordt ze. “Maar mijn vader was arts. Een gerenommeerd plastisch chirurg. Zelfs in Amerika kennen ze zijn naam!” Dan, op fluistertoon: “hij heeft zelfs Madonna onder zijn handen gehad”. De man knikt. “U heeft uw talent dus niet van een vreemde”, zegt hij. Ze krimpt ineen. “Dat valt wel mee, hoor. Ik heb alleen mijn best maar gedaan.”

“Kom kom, niet zo bescheiden. U bent zelf toch ook een heel behoorlijk arts. Een jarenlange studie aan de Universiteit van Maastricht. Gepromoveerd op oogafwijkingen bij hoogbejaarde longpatiënten, als ik me niet vergis, als enige binnen uw vakgebied. En bent u niet recentelijke toegetreden tot het bestuur van het Máxima Medisch Centrum en het Wilhelmina Kinderziekenhuis? Dát zijn nog eens nevenactiviteiten, mevrouw van Dam. Dat trekt mannen aan als vliegen op stroop!” Hij likt langs zijn lippen. “En u ziet er ook nog eens heel appetijtelijk uit!”

Ze slikt. “Ik zei u al, mijn vader was uitstekend in zijn vak. Ik ben blij dat hij me heeft kunnen fatsoeneren – al kan het natuurlijk niet wegpoetsen dat ik nooit veel heb voorgesteld.” Ze lacht zachtjes. “En ook nog húmor! Wat heeft u eigenlijk niet?!” De man tikt verwoed op zijn laptop.

“Nou… ik ben niet zo wezenlijk geëngageerd op cruciale momenten. Mijn haar zit nooit wanneer ik opsta. Ik heb in geen jaren meer een tennisracket aangeraakt. Als ik thuiskom, drink ik altijd vier glaasjes sherry, net als mijn moeder. En hoewel ik dolgraag kook, doe ik dat hoogstens één dag in de week. De andere dagen eet ik cup-a-soup met crackers of restjes afhaalchinees.”

De man kijkt op van zijn scherm. “U houdt van koken, zei u?”

Ze schuift haar stoel naar achteren. “Dit alles is waarschijnlijk een bijzonder slecht idee. Ik snap ook niet waarom ik hier uw tijd zit te verdoen.” Ze onderdrukt een snik. “Ik wil gewoon mijn vader terug!” “Rustig maar, mevrouw van Dam. Vertelt u eens, wat maakte uw vader zo bijzonder?” Ze laat zich terugzakken in de stoel. “Mijn vader was een unieke man. Hij had een brede interesse, las alles wat los en vast zat. Op een incidentele vrije ochtend zat hij graag met een krantje op de bank. In de avonden luisterde hij naar Beethoven. Ik kan nog steeds niet slapen zonder Für Elise te hebben gehoord.” Ze dept een traan weg die over haar wang naar beneden rolt. “Mijn vader was een gezellige, liefdevolle, respectvolle, attente en karaktervolle chirurg, die het leven uitstekend kon relativeren. Dat komt waarschijnlijk door zijn dagelijkse yoga-beoefening.”

“Als ik het goed begrijp, was hij dus uw, hoe zal ik het noemen… levenselixer?” Ze knikt moeizaam. “Zo iemand vind ik nooit meer”, zegt ze. “Dat zullen we nog wel eens zien.” Meneer Goudhaen herschikt zijn stropdas. “U gooit hoge ogen, mevrouw van Dam, daar zorg ik wel voor. Maakt u alleen nog even het geld over op rekening van Goldies4Love. Graag binnen het uur, dan kunt u nog mee met de zaterdageditie. Of wilt u liever direct pinnen? En maakt u zich geen zorgen. Uw vader is terug voordat u het weet.”

“En als het u niet lukt?” Ze kijkt naar de grond. “Wat moet er dan van me worden?” Hij staat op en overhandigt haar de factuur. “Leeft uw moeder eigenlijk nog? Ik kan haar ook een nieuwe man bezorgen. Of wellicht dezelfde? Dan krijgt u 20% korting. Wilt u contactloos betalen?”

* * *

Dit stukje schreef ik tijdens een schrijfcafé van Ingrid Blijenberg. Van haar kreeg ik ook de contactadvertentie (die echt in de krant heeft gestaan!) en bijbehorende schrijfopdracht. Met dank aan Ingrid dus voor de inspiratie!