“Wat ertoe doet. Dat zijn de bomen
en de lucht. Een hart dat op de vlucht
besluit om terug te komen.”
Noa heette ze. Ik kan geen datum ontdekken, maar ik schat dat ze een jaar of tien geweest moet zijn. Vervaagde foto’s aan de boom. Ze houdt haar babybroertje vast. Een vrolijke foto met haar tante. “Ik mis je zo, Noa.” Lees verder
Boem. Zonder dat ik het zag aankomen, valt zijn auto op mijn boot. En niet zomaar een boot: het is een speciale boot op wieltjes, compleet met landingsbaan en geavanceerd takelsysteem. Er zit zelfs een deur in om het instappen te versoepelen. Daar heb ik het afgelopen kwartier dan ook hard aan gewerkt.
En nu ligt er dus een auto op. Bewust gegooid terwijl ik hartstikke gefocust aan het bouwen was. Dat vind ik dus Niet Leuk. Lees verder
Het is zover:
De rugzak is gepakt. Broodjes en drinken staan klaar. Uit mijn schoenen heb ik de moed geklopt en als een sjaal om mijn hals gedrapeerd. Het staat me beter daar. Mijn jas laat ik aan de kapstok hangen. Ik hoef me niet te beschermen tegen de kou. Vanaf nu wordt het alleen maar warmer.
Deze plek is niet het startpunt van mijn reis. Vanaf het moment dat mijn scheepje crashte op deze planeet zijn er al vele (on)verharde wegen, kruispunten en koerswijzigingen geweest. En nu sta ik hier. Op de drempel van mijn wachthuisje.
Een zachte klop.
Ik pak mijn rugzak en open de deur. Lees verder