De laatste dag van 2019. De laatste dag van een decennium. Zo’n typische dag om nog eens terug te kijken. Vaak gaat dat via een vast stramien, waarin gebeurtenissen van het afgelopen jaar, het afgelopen decennium de revue passeren. We kijken ernaar, omlijsten ze met een levenswijs randje en dan: met een glimlach en een hoopvol woord de toekomst in. Kom maar op, 2020!

Het past me niet dit jaar. Zeker, er is genoeg om op te reflecteren. Daarbij is ook een zekere melancholische inslag mij niet vreemd. Maar als er de afgelopen jaren iets in mij is verveelvoudigd, dan is het wel dit: een groeiende hekel aan pseudo-wijsheden en niet-doorleefde theorieën. Aan futiliteiten en nietszeggendheden. Holle frasen die zo leeg zijn dat het fysiek pijn doet.

“Alsof het leven een tegeltje is.

De werkelijkheid laat zich slecht vangen in een catchy citaat. (Al staat het ons oneindig vrij om het toch te proberen.)”

                                                                      ~ Marleen (2019)

Wanneer ik terugblik, zie ik een wereld die in brand staat. Ik zie gebroken harten, stromende tranen, schurende levens. Mensen met handen vol kracht en schouders vol zorgen. Verdriet en pijn. Volharding en moed.

Wanneer ik terugblik, zie ik Licht dat brandt. Ik zie dansende mensen, gekoesterde dieren, hoopvolle initiatieven. Mensen met hoop voor de toekomst. Vertrouwen en verbinding. Volharding en moed.

Als ik om me heen kijk, zie ik Leve! en leed, afbraak en groei. Diep alleen en innig samen. Houvast en Kracht. Verloren- en verlatenheid. Vriendschap. Wanhoop. Liefde. Angst.

Leven, in al haar veelzijdigheid. In al haar facetten.

Het is niet mooier dan dat.
Het is precies zo mooi als dat.

2020 zal niet anders zijn dan 2019. Omdat we deze menselijke ervaringen met elkaar delen. Allemaal (her)kennen we vreugde, verdriet, boosheid, onmacht, wanhoop, euforie. Allemaal zijn we slechts kleinmenselijk tegenover natuurgeweld, ziekten en verlies. Niemand weet hoe de dobbelsteen rolt. Niemand weet welk lot hem is toebedeeld. We kunnen alleen maar terugkijken op wat was, en hopen.

Dat 2020 zacht zal mogen zijn…

En dat, als het leven niettemin anders loopt, er stevige schouders zullen zijn. Zachte vachtjes. Kleine friemelvingertjes. Warme armen, uitgestoken handen, oprechte lachsalvo’s en lichtjes op je pad.

Dat we, als dat nodig is, zacht zullen zijn voor elkaar.

Dat is mijn wens.

“May my heart always be open to little
birds who are the secrets of living
whatever they sing is better than to know
and if men should not hear them men are old

May my mind stroll about hungry
and fearless and thirsty and supple
and even if it’s sunday may I be wrong
for whenever men are right they are not young

And may myself do nothing usefully
and love yourself so more than truly
there’s never been quite such a fool who could fail
pulling all the sky over him with one smile”

~ E.E. Cummings