Lieve jongen,

Ik vergeet soms welke dag het is. Het besef van tijd vervaagt, en zo ook de nummering. 28 is hetzelfde als 27 is hetzelfde als 29 maart. Alles vloeit naadloos in elkaar over.

Gelukkig ben jij er om houvast te geven. Vorige week 9. Volgende week 11. En vandaag precies 10 weken. Een substantieel deel daarvan speelt zich af binnen vier muren en een beschutte tuin. We beschermen jou tegen de wereld, de wereld tegen ons, elkaar tegen elkaar. We beschermen wat ons lief is. (Jij bent mij meer dan lief.)

We leven de geschiedenis, lieve jongen.

Later zullen de mensen vragen: Hoe was dat, toen, in 2020, toen de wereld tot stilstand kwam? Ik zal het ze vertellen.

Hoe fijn het was, in het begin.

De rust in mij na de eerste tumultueuze weken rond jouw geboorte. Betere nachten. Minder mensen. Jij. Hij. Zij. Ik. We haalden adem en knuffelden. Kijk, lieve jongen, dit is ons huis. Kijk, lieve jongen. Dit is jouw thuis.  

Hoe onheilspellend het werd, vlak daarna.

Ik volgde het nieuws en zag het gebeuren. Een stapje dichterbij. Een stapje verder. Een stapje erger. “Het is maar een griepje” grapten de mensen, en ze knuffelden elkaar. Het was tenslotte bijna lente.

Langzaam sijpelde het door.

Dat we moesten loslaten om vast te houden. Afstand moesten houden om nabijheid te creëren. Alleen moesten durven staan wilde er ooit nog een Samen kunnen zijn.

En steeds meer mensen lieten los. En steeds meer mensen namen afstand. En steeds meer mensen gingen op eigen benen staan. Langzaam viel de wereld stil.

We pauzeerden ons bestaan. En intensiveerden ons leven.

Ik. Hij. Zij. Jij. En, op afstand, velen met mij. We bleven knuffelen. Met geschreven woorden. Met lokale producten. Met kleine hulpacties. Met opgestuurde bloemen. Met gecoördineerd applaus. Met dankbaarheid in ons hart voor al die ondergewaardeerde professionals in de zorg, in het onderwijs, in de schoonmaak, in de ‘vitale sectoren’ van onze maatschappij. We sloten onze deuren en openden ons hart.

Niemand wist hoe het verder zou gaan. Niemand wéét hoe het verder zal gaan.

Wel dat het zwaar wordt. En spannend. Onzeker. Nog meer mensen zullen ziek worden. Nog meer mensen zullen sterven. En er zal een recessie komen, lieve jongen. We weten niet hoe hard al die klappen zullen zijn. De wereld nu is niet meer dezelfde als 10 weken geleden en ik voorspel je: de wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Later zullen de geschiedenisboeken het je vertellen. Hoe het werd toen de crisis voorbij was. Hoe groot de puinhopen. Hoe waardevol de lessen. Wat we leerden en wat we vergaten. Hoe alles ophield te bestaan, en toch weer verderging.

We leven de geschiedenis. Ik. Hij. Zij. Jij.
Wij.

Je slaapt terwijl ik dit schrijf. Je zachte geluidjes maken dat ik glimlach. Steeds opnieuw verwonder ik me. Hoe móói je bent. Hoe niet te bevatten bijzonder het is: dat jij in mij groeide, en dat ik je heb gebaard. Wat een ontstellend groot wonder het is dat jij, ivf-baby, bestaat.

Niets zal ooit meer hetzelfde zijn.

Oneindig veel liefde,

Mama