Iedereen weet het. Ik zie het in hun ogen, hoor het in hun stem. Het is de manier waarop ze elkaar aanraken, terloops, in het voorbijgaan. Het zijn de onuitgesproken regels die iedereen volgt. Het is de blik van verstandhouding, de schreeuw op hetzelfde moment. De lach. De stilte. De gezamenlijke blijdschap, treurnis, woede die saamhorigheid verraadt.

Timing is alles.

Ik voel het. Ik hoor het. Zie het voor mijn ogen gebeuren. Maar ik snap het niet. Het is een verbond waar ik niet aan deelneem. Een geheim dat ik niet ken. Ik observeer en bestudeer. Lees, hoor, voel, proef, ervaar, kijk, luister, zie. Ik reik uit maar raak het niet. Wat is het dat ik mis?

Ik snap het niet.

Het ruist en steeds opnieuw. Zoveel verborgen dat het fascineert. Zoveel bedolven dat het frustreert. Ik verwonder en bewonder, stel scherp en bevraag. Wat is het dat mijn ogen zien? Wat kan het daglicht niet verdragen?

De waarheid is te zacht voor wie denkt hard te moeten zijn.