Deze blog zal nooit het daglicht zien. Dat betekent dat ik alles kan schrijven. In alle lelijkheid. In alle rauwheid. Het hoeft niet mooier dan het is. Het hoeft niet anders dan het er staat. Deze blog zal nooit het daglicht zien.

Er hoeft geen onderwerp te zijn. Geen logica. De woorden hoeven niet op de juiste plek te vallen, want iedere plek is goed. Ik moet niets. Alleen maar schrijven. Alleen maar schrijven. Het is goed zoals het is. Dit zijn mijn woorden.

Het zijn alle woorden die ik heb.

Deze blog zal nooit het daglicht zien. Er zullen dus nooit lezers zijn. Nooit andere ogen dan de mijne. Ik hoef mijn denken niet te vangen in hapklare zinnen. Het mag eruit zoals het komt. Zonder denken dat beperkt. Zonder angst om het hart. Niets moet en daardoor kan alles.

Ik hoef niet te vertragen, niet te versnellen. Geen rekening te houden met gevoeligheden. Niet bang te zijn voor kwetsbaarheid. Ik hoef geen stelling te nemen. Niet gevat te zijn, of grappig. Niet mee te doen aan verhitte discussies of in te springen op de actualiteit. Ik laat het aan me voorbij gaan.

Het voelt heerlijk.

Ik ken de regels van het spel. Ik weet Hoe Het Zou Moeten. En wie weet, morgen, of later, of nooit.
Maar nu –
Ik wil het niet.

Mijn denken is van mij. Mijn woorden zijn van mij.
Nooit ben ik vrijer geweest. Nooit was ik meer mij.