De laatste dag van 2019. De laatste dag van een decennium. Zo’n typische dag om nog eens terug te kijken. Vaak gaat dat via een vast stramien, waarin gebeurtenissen van het afgelopen jaar, het afgelopen decennium de revue passeren. We kijken ernaar, omlijsten ze met een levenswijs randje en dan: met een glimlach en een hoopvol woord de toekomst in. Kom maar op, 2020! Lees verder
Iedereen weet het. Ik zie het in hun ogen, hoor het in hun stem. Het is de manier waarop ze elkaar aanraken, terloops, in het voorbijgaan. Lees verder
“Wat ertoe doet. Dat zijn de bomen
en de lucht. Een hart dat op de vlucht
besluit om terug te komen.”
Noa heette ze. Ik kan geen datum ontdekken, maar ik schat dat ze een jaar of tien geweest moet zijn. Vervaagde foto’s aan de boom. Ze houdt haar babybroertje vast. Een vrolijke foto met haar tante. “Ik mis je zo, Noa.” Lees verder
I.
Glinsterend water, zo ver als ze kan kijken. Eindeloze zeeën zonder land in zicht. Ze klemt haar handen stevig om het roer. Knappe kop die haar hier nog weg kan krijgen. Dit is haar schip. Dit is háár plek. Vastberaden bepaalt ze de koers. “Gaan we dat wel halen?” klinkt het, zacht, ergens achter haar. Ze fronst. Natuurlijk gaan ze het halen. Zij is toch zeker de kapitein. “Kom kom, een beetje vertrouwen. Dan komt alles goed.” Lees verder
Het was even stil op Vrije Woorden. December kwam en ging, taal noch teken achterlatend.
Sinterklaas bezocht ons land en vertrok weer, met zijn beschimmelde paard, gekleurde vrienden en zakken vol stoute kinderen. Mensen waren boos, of niet, of wel. Bij de buren werd een meisje geboren. Het sneeuwde metersdikke tranen van verdriet.
Kerstmania brak uit. Intratuinen stroomden vol met hoop en lichtjes vulden zij hun zakken. Ik vluchtte de wijde wereld in en keerde op rasse schreden terug naar huis. Een witgouden kerstboompje verlichtte de woonkamer. Een engel zag dat het goed was; haar lichtje veranderde steeds van kleur. Lees verder