“Het is wel een lawaaipapegaai”, zegt de kraamverzorgende. Ik glim van trots. Je bent inderdaad geen stilletje, en dat is ook nergens voor nodig. Je bent wel klein, maar niet broos ter wereld gekomen. Met je ruim 8 pond bezit je stevigheid die ook in je karakter tot uiting komt: je laat van je horen wanneer je het ergens niet mee eens bent. Luidkeels en meteen, zodat het maar duidelijk kan zijn.
“Wat ertoe doet. Dat zijn de bomen
en de lucht. Een hart dat op de vlucht
besluit om terug te komen.”
Noa heette ze. Ik kan geen datum ontdekken, maar ik schat dat ze een jaar of tien geweest moet zijn. Vervaagde foto’s aan de boom. Ze houdt haar babybroertje vast. Een vrolijke foto met haar tante. “Ik mis je zo, Noa.” Lees verder
I.
Glinsterend water, zo ver als ze kan kijken. Eindeloze zeeën zonder land in zicht. Ze klemt haar handen stevig om het roer. Knappe kop die haar hier nog weg kan krijgen. Dit is haar schip. Dit is háár plek. Vastberaden bepaalt ze de koers. “Gaan we dat wel halen?” klinkt het, zacht, ergens achter haar. Ze fronst. Natuurlijk gaan ze het halen. Zij is toch zeker de kapitein. “Kom kom, een beetje vertrouwen. Dan komt alles goed.” Lees verder
4 maart was het, zaterdagochtend heel vroeg, toen ik mijn ogen weer opendeed. Een dag eerder hadden we te horen gekregen dat het foute boel was. “Kom over twee dagen maar terug”, zeiden ze, maar we haalden de volgende dag niet eens. Die nacht werd ik met spoed geopereerd. Lees verder
Eerst wist ik niet dat ze bestond. Dat is een gek gevoel, dat er al die tijd al iemand is van wie je later zult gaan houden. Stel het je eens voor – hoe de toekomstige liefde van je leven op dit moment ergens de vaatwasser inruimt, een kopje thee inschenkt, haar favoriete serie op Netflix kijkt. Misschien zwerft ze doelloos over het internet, van Facebook naar Instagram naar Twitter, zich net zo min bewust van het feit dat jij bestaat.
In mijn geval ruimde ze geen vaatwasser in. Ze zette geen thee en keek geen Netflix. Wel zwierf ze, onbewust van mijn bestaan. Alleen, door de straten van Lesbos. Want daar werd ze gevonden. In een vluchtelingenkamp, tussen de vluchtelingen, vrijwilligers, locals en straathonden. Als ze zichzelf had kunnen redden, hadden ze haar daar gelaten. Maar ze was klein. Kwetsbaar klein. De straat was geen plaats voor een meisje als zij. Lees verder