De vakantie is ten einde, mijn GelukkigHB-opleiding ruim over de helft. Tijd om even stil te staan en de balans op te maken. Tijd voor een goed gesprek in Zwolle.

Leuk, evaluaties. Echt mijn favoriete kopje thee.

Stiekem had ik het gesprek dan ook al eens gevoerd, ergens op een nacht in mijn hotelkamer in Riga.

(“Waar?!” Riga, hoofdstad van Letland. Ga erheen als je van geschiedenis, mooie natuur en good food houdt. En als je ‘kill them with kindness’ achter je durft te laten: Letten lachen niet snel en hebben een hekel aan small talk. Fascinerend land.)

“Nou, dat is dan duidelijk hè” zei Rineke, mijn opleidingsbegeleider. Ik knikte wezenloos. Drie woorden had ze opgeschreven, snel en slordig. Het was de moeite van het uitwerken niet eens waard geweest. Duidelijk was het inderdaad.

Kansloos.

Totaal ongeschikt.

Stop er maar mee.

Het was raar toen ik wakker werd. Huh, ben ik niet van de opleiding getrapt? De droom had zo reëel gevoeld dat ik moest wennen aan de realiteit.

Toen moest het echte gesprek nog komen.

Dat ging natuurlijk heel anders. Met koffie en een koekje, duizend gekke gedachten en toch ook een rode lijn: gáán!

Neem de leiding.
Toon je enthousiasme.
Laat je niet belemmeren.

Fuck de kaders. Nou en hoe het hóórt.
Doen, doen, doen.

Dat is het leren.

Daarin mág ik leren.

Dus nee. Ik word niet van de opleiding getrapt. Natuurlijk niet! Er is nog zoveel kennis die gedeeld moet worden, er zijn nog zoveel hoogbegaafde kinderen die op goede begeleiding wachten. Kinderen die faalangst hebben, perfectionistisch zijn, zichzelf laten remmen door spoken in hun hoofd. Dat ik ook uit eigen ervaring snap hoe dat werkt, maakt me misschien wel een betere begeleider. Want ik snap. Ik snap het écht.

Daarin sta ik niet boven (nooit boven), maar juist naast het kind. Zodat ik hen kan leren wat ik mezelf leer:

He, daar zijn ze weer. Die kennen we al hè? Laat maar praten, die angstige stemmetjes. Ze mogen er zijn, maar we weten wel beter. Ze vertellen niet de waarheid. Het zijn maar gedachten.

Vervelende gedachten, lastige gedachten, nare gedachten, gekke gedachten, fijne gedachten.
Alleen maar gedachten.

We horen ze wel, maar we hoeven niet te luisteren. We kunnen rustig doorgaan waar we mee bezig zijn. Stapje vooruit. (Kan ik niet!) Stapje vooruit. (Doe het niet!) Stapje vooruit.

Zie je wel dat je het kon?

Er zijn belangrijke dingen te doen.
Het is belangrijk dat wij ze doen.

Tijd voor het laatste deel van de opleiding. Tijd om hard te bouwen aan mijn eigen praktijk.

To be continued. Hoera!

 Vind je dit ook leuk? Volg Vrije Woorden via Facebook en blijf op de hoogte!