Het was even stil op Vrije Woorden. December kwam en ging, taal noch teken achterlatend.

Sinterklaas bezocht ons land en vertrok weer, met zijn beschimmelde paard, gekleurde vrienden en zakken vol stoute kinderen. Mensen waren boos, of niet, of wel. Bij de buren werd een meisje geboren. Het sneeuwde metersdikke tranen van verdriet.

Kerstmania brak uit. Intratuinen stroomden vol met hoop en lichtjes vulden zij hun zakken. Ik vluchtte de wijde wereld in en keerde op rasse schreden terug naar huis. Een witgouden kerstboompje verlichtte de woonkamer. Een engel zag dat het goed was; haar lichtje veranderde steeds van kleur.

We aten een oliebol. Ik blies de poedersuiker op de grond.
Met je sneeuw.

Kara besnuffelde het voetje van mijn liefste-liefste babyneefje. Hij trapte haar niet.

Ergens knalde vuurwerk.
Ik bleef binnen en vertrok.

Het bleef nog dagenlang stil, op mijn kloosterkamertje aan die lange gang. Er waren konijntjes. Een haas die weigerde op de foto te gaan, waarna ik genoegen nam met verregende koeien en een wollig schaap. “Bèh” zei ik. Hij keek me schaapachtig aan. “Dat jij toch ooit een lammetje was”, dacht ik, maar ik zweeg. Er was genoeg gezegd.

Behalve dan hier op Vrije Woorden.

December kwam en ging, taal noch teken achterlatend.
Maar nu is het januari.

Iedere beweging komt voort uit stilte. Zelfs onze ademhaling kent steeds een moment van rust. Maar het werkt ook andersom. Na de ingehouden adem blazen we zachtjes weer uit. Na de stilstand komen we weer in beweging.

Gaan we weer verder op onze weg.

Het is mijn intentie om ook in 2018 (minimaal) maandelijks een blog te plaatsen. Wil je op de hoogte blijven? Volg me dan via www.facebook.com/vrijewoorden.