“Je mag waarschijnlijk zo naar huis.” Het is die avond al drie keer tegen me gezegd. Toch word ik even later naar de ziekenhuiszaal gebracht. Er klopt een hartje. De bloedwaarden stijgen. De pijn neemt toe. De cytostatica die ik eerder in mijn lichaam gespoten heb gekregen, zullen niet afdoende zijn: ik moet geopereerd worden.

Het is een surrealistische ervaring. Om middernacht word ik de zaal opgereden. Zachtjes, om de anderen niet te wekken. De verpleger baalt dat het infuus nog niet aangeprikt is. Daarna vast nog meer: mijn aders blijken te rollen, met intense pijn tot gevolg. Mijn man fluistert me liedjes toe, maar ik val toch flauw. Ik zweer het: dat ligt niet aan hem. Daarna is mijn lichaam niet meer van mij. Het trilt en blijft maar trillen. Daar stopt het pas mee wanneer het infuus er -eindelijk- inzit.

Ik krijg een beschuitje en een slaappil. Pijnstillers weiger ik.
Zo moet ik het zien te redden tot de operatie de volgende dag. #ziekenhuiservaringen

“GOEDEMORGEN!“ De TL-lampen flitsen aan en twee enthousiaste dames stappen de kamer binnen. De dag is begonnen en dat zullen we weten ook. Om mij heen worden ontbijtjes uitgedeeld. Ik verlang naar een kopje thee, maar moet nuchter blijven. Niemand weet dan nog dat ik pas ’s avonds om 21:00 uur naar de operatiekamer kan. Mijn man maakt zich op afstand boos om de slechte planning. Ik haal mijn schouders op. Om me heen zie ik verpleegkundigen het onmogelijke doen: met te weinig personeel alle patiënten goede zorg bieden. Ik ben nou eenmaal niet de enige in het ziekenhuis.

Het lange wachten geeft me alle tijd de omgeving te observeren. De schimmen van de avond ervoor krijgen een gezicht, al is het vluchtig. De meesten zijn alweer verdwenen voordat ze er goed en wel liggen. Blindedarmontsteking. Knieklachten. Anafylactische shock. Abces. Gebroken heup. En dan is er nog de gekneusde enkel. Die vrouw kan ik me haarscherp voor de geest halen, al is het maar omdat ze steeds vergeet waarom ze in het ziekenhuis ligt. Dat ze net ook al dropjes heeft uitgedeeld. Dat ze niet uit bed mag.

Stond ze weer aan mijn bed.
Met dropjes.
En een gekneusde enkel.
#ziekenhuiservaringen

De operatie duurt lang. Ze overwegen mijn eileider eruit te halen, omdat het bloeden maar niet wil stoppen. Als ik wakker word, probeer ik contact te maken met de realiteit. “Hallo, hier ben ik!” Het lukt niet. De narcose en de morfine beletten me door mijn eigen bubbel heen te breken. Een alerte geest in een versuft lichaam. Of is het andersom? Ik ben hier, zoveel is duidelijk, maar waar is hier? Filosofische gedachten op de late avond. Ik kom er niet uit, wat vast komt doordat ik weer in slaap val.

Uren later val ik flauw op het toilet. Ik moet nog een nacht blijven en verkas naar een tweepersoonskamer. “Als we het gordijn dichthouden, hebben we beiden privacy“, begroet mijn kamergenoot me. Ik denk aan de gekneusde engel, even, en val opnieuw in slaap. Hopelijk kan ik morgen naar huis.