4 maart was het, zaterdagochtend heel vroeg, toen ik mijn ogen weer opendeed. Een dag eerder hadden we te horen gekregen dat het foute boel was. “Kom over twee dagen maar terug”, zeiden ze, maar we haalden de volgende dag niet eens. Die nacht werd ik met spoed geopereerd.

“Ik ga maandag gewoon weer werken“, zei ik tegen mijn man. Mijn ogen kon ik nauwelijks openhouden door de narcose en de morfine, maar aan ziekmelden dacht ik niet. Opgeven was een woord dat ik lang geleden uit mijn woordenboek had geschrapt. Alles moest altijd doorgaan, en dan vooral ik. Daarbij wilde ik niet hoeven delen wat er die nacht was gebeurd. Als ik maandag gewoon op mijn werk kon verschijnen, hoefde verder niemand te weten wat ons was overkomen. Dat ik zojuist ons kind was verloren, was mijn -of hooguit ons- probleem. Ik zou mijn verdriet in stilte dragen.

Natuurlijk ging ik die maandag niet werken. En mondjesmaat deelde ik wel degelijk dat ik buitenbaarmoederlijk zwanger was geweest. Maar daarbij vertelde ik niet hoe intens gewenst dit kindje was geweest. Hoe mijn hart zich vanaf het allereerste moment gevuld had met pure moederliefde, een liefde zo sterk dat het al mijn twijfels had laten verstommen. Dit was óns kind en ik hield van haar, zoveel dat ik alle stormen wilde trotseren. Zoveel dat ik al mijn liefde wilde geven. Zoveel dat ik tot op de dag van vandaag ieder litteken op mijn buik koester, want ze herinneren me aan haar.

Deze maand zou ze geboren worden.

Ze komt niet. De babykamer is leeg. Verwachtingsvol, maar leeg. En hoe graag ik vandaag ook mooier nieuws had willen brengen, inmiddels is het ook in mijn buik weer leeg. Vorige week ben ik opnieuw geopereerd, na opnieuw een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ons kindje groeide zo goed. Zo snel. Zo volledig op de verkeerde plek. Opnieuw mocht ons prille geluk niet voortduren. Vorige week moesten we ook dit kindje laten gaan.

Deze keer houd ik het niet stil.

Het afgelopen jaar heb ik te vaak gehoord over vruchtbaarheidsproblemen, miskramen en zwangerschappen op onbekende locatie. Te veel weet ik over angstige ziekenhuisbezoekjes, dalende of stijgende hcg-waarden, spontaan bloedverlies en veel te veel bange nachten. Hoewel twee keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zeldzaam is, zijn onze tranen dat niet. Dagelijks huilen er papa’s en mama’s om ongeboren kindjes. Tranen van verlies. Tranen van liefde. Omdat ze zo gewenst waren. Omdat ze zo geliefd waren.

Omdat er zo veel van hen gehouden wordt.

Dit jaar verloor ik twee kindjes. Prille zwangerschappen die ruw beëindigd werden. Maar dit jaar werd ik ook moeder. Op het moment dat onze twee schatten hun komst aankondigden, werd mijn liefde voor hen geboren. Er staan wiegjes in mijn hart, en die blijven voor altijd. Net als de littekens op mijn buik. De sporen die zij nalaten. De liefde die ons bindt.

Ze waren zo welkom geweest.
Toch laten we los.
Zachtjes, zoals alleen de liefde kan.